29 sep.

The sound of silence …

Mijn telefoon rinkelt en mijn hart slaat over.

Man, ik had niet dieper verzonken kunnen zijn in het vertalen van Glenn Diesens The Ukraine War & the Eurasian World Order. Ik vind mijn telefoon onder een stapel aantekeningen op mijn bureau, een Spaans nummer in het scherm, en het ding blijft rinkelen terwijl ik opnieuw en opnieuw op een groen cirkeltje in het scherm ervan tik. Schrik gaat over in drift en … shit, als er een nummer in het scherm staat word ik gewoon gebeld, niet WhatsApp gebeld, en moet ik … ik veeg het groene cirkeltje omhoog, houd de telefoon tegen mijn oor en zeg vriendelijk: ‘Hola.’

‘Eres Fernando Rodriguez ben jij Fernando Rodriguez?’

‘Con quién estoy hablando met wie spreek ik?’

‘Eres Fernando Rodriguez?’

‘Con quién ...’ ‘Soy Isabella Ortiz Romero.’ valt de beller me in de rede, ‘bufete de abogados Fortuna y Ortiz. Eres Fernando Rodriguez?’.

‘Un abogado een advocaat,’ antwoord ik nog steeds vriendelijk. ‘Que bien geweldig! Maar ik kan u helaas niet helpen.’

‘Caballero, het is toch geen moeilijke vraag die ik stel!’

Ik druk op het rode cirkeltje in het scherm van mijn telefoon, veeg nog wat heen en weer op dat scherm, druk op een blauw cirkeltje waaronder niet storen staat, leg de telefoon weg en voel de drift die me plotseling in zijn greep heeft, wegebben als Moos de herdershond onder mijn bureau kruipt en in mijn onderarm bijt.

Moos voelt doorgaans mijn humeur ontsporen en faalt zelden dat humeur weer op de rails te krijgen. Ik laat me onder mijn bureau zakken en samen rollen Moos en ik over de vloer. Maar Moos is geen jonge hond meer. Nog niet lang geleden moest ik een einde maken aan onze worstelingen. Nu is het Moos die na een paar minuten de handdoek gooit. Onze neuzen tegen elkaar liggen we op de vloer en in een vlaag van wanhoop realiseer ik me hoeveel moeite schrijven, vertalen en studeren me kosten. Mijn non-stop zwalkende gedachten maken het onmogelijk me te concentreren op wat fysiek niet uitdagend is en langer dan een paar minuten stilzitten, kan ik niet. Ondanks dat heb ik geen grotere hekel aan mezelf dan als ik fouten maak in wat ik schrijf of vertaal of als ik iets over het hoofd zie als ik studeer, wat maakt dat ik me regelmatig afvraag of ik de juiste vocaties heb gekozen. En ben ik dan een keer diep in bijvoorbeeld een vertaling verzonken en rinkelt mijn telefoon, dan is drift doorgaans het gevolg. Maar eh… eigen schuld.

Begin februari 2024. Het regent al weken in Catalonië, waar Heidi en ik wonen aan de rand van een klein dorp, en dus nam Heidi vanmorgen de auto naar de boerderij waar ze af en toe met paarden in de weer is. Als Heidi er in de auto opuit trekt, maak ik me zorgen. Voordat ze vanmorgen vertrok, schakelde Heidi op mijn telefoon niet storen uit en nadat ze me belde om door te geven dat ze veilig op de boerderij was aangekomen, vergat ik het weer in te schakelen.

Terug achter mijn bureau vertaal ik een alinea voordat ik opsta en een ketel water op het fornuis zet. Ik knuffel Moos tot het water kookt, giet kokend water in de filter op de rand van onze Stanleythermos en terwijl het water doorloopt, haal ik op de patio achter ons huis de wasmachine leeg en drapeer ik natte was over onze gym in de woonkamer. Als ik weer achter mijn bureau zit, mok koffie in de hand, beloof ik mezelf tot tien uur niet op te kijken uit de twee versies van Diesens boek in mijn beeldschermen.

Goed boek, bedenk ik terwijl ik inwendig grinnik als ik me realiseer dat goed, in relatie tot een boek, inmiddels geen relatief begrip meer is. Een boek is goed als de schrijver ervan deugt en ik vrees dat professor Diesen een deugniet is. Onderbouwd schets hij een ander beeld van de aanloop naar de Russische inval in Oekraïne dan de gangbare media dat doen en wie ingaat tegen de gangbare media is een deugniet, wat begrijpelijk is. In deze barre tijden is het ondenkbaar dat gangbaremediajournalisten zich zouden laten verleiden de waarheid van wat het ook is geweld aan te doen. Gangbaremediajournalisten, hoe hoog ook hun hypotheek en hoe dubieus ook het doen en laten van de eigenaars van de media waarvoor ze werken, zijn loyaal aan de werkelijke waarheid van wat het ook is, omdat … tsja, waarom eigenlijk? Ah, ik weet het al. Omdat we op school leren dat gangbaremediajournalisten loyaal zijn aan de werkelijke waarheid van wat het ook is. Hoeksteen van de democratie en … 09.13 uur, geen controle over mijn zwalkende gedachten. Ik sta op voor een paar chins aan onze rekstok en … wasgoed over die rekstok. Push-ups dan, ook goed.

Opnieuw ga ik zitten achter mijn bureau en voor mijn gevoel drie minuten later leer ik dat ik drie kwartier in mijn vertaling verzonken ben geweest. Goed boek! Ik hoor geen regen op de tegels van de patio en gebaar Moos, die opkijkt als ik opsta, dat we gaan wandelen.

Slalommend tussen plassen slenteren Moos en ik over een zandpad en ik probeer me een opmerking van generaal Patton te herinneren. No one is thinking if everyone is thinking alike, zoiets. Links, rechts en overal worden mensen wakker uit de psychose waarin ze leven sinds ze ooit over de drempel van een kleuterschool werden geduwd, maar het gaat langzaam, nondeju, en de trein richting totalitair globalisme dendert van station naar station. Presidenten en ministers wereldwijd komen, tekenen verdragen en gaan, een nieuw monetair systeem dat de mens van elke vrijheid berooft, krijgt vaste vorm en het Westen siddert voor de boze Poetin, voor wie het Westen slechts hoeft te sidderen als het hem provoceert. In september van dit jaar zijn de Verenigde Naties voornemens een planetaire noodtoestand uit te roepen en, ook in september, worden op initiatief van het European Vaccination Beyond COVID-19 Project in vijf Europese landen vaccinatiepaspoorten ingevoerd. De WHO zoekt steun voor de inzet van NAVO-troepen tijdens de volgende pandemie en wikt en weegt of mpox die pandemie kan dragen terwijl onderzoek na onderzoek uitwijst dat covid en alle maatregels ertegen de grootste misdaden tegen de mensheid waren die ooit zijn gepleegd, misdaden, wordt duidelijker per ingewilligd WOB-verzoek dat alternatievemediajournalisten doen, waaraan overheden bewust meewerkten. Wat het ook is, gangbaremediajournalisten zijn onhandig met spoorboekjes en arriveren telkens weer te laat op de stations die de trein richting totalitair globalisme aandoet en … gegil. Mijn hart slaat niet over, want van onder mijn oogleden zag ik dit stukje straattoneel aankomen.

Elke paar dagen is het raak. Een vrouw fietst ons elektrisch tegemoet of achterop als we met Moos wandelen. Ze stapt naast Moos van haar fiets, haalt haar telefoon tevoorschijn, filmt ons waarschijnlijk en gilt over een loslopende hond. Zoals we dat altijd doen, slenter ik door terwijl Moos in mijn hand bijt omdat ze aanvoelt dat de vrouw niet mijn humeur doet ontsporen maar mogelijk een wissel omgooit.

Als achter ons het gegil verstomt, breekt de zon door de wolken. De omgeving ziet er plotseling anders uit en ik begrijp waarom Heidi en ik, toen we hier tien maanden geleden arriveerden, gecharmeerd waren van die omgeving. Met plezier pikte ik appels uit de boomgaarden rond ons dorp, maar het plezier in het eten van appels verging me toen ik leerde dat de appels hier – en natuurlijk ook die bij de groenteboer – elke vijf dagen worden bespoten. Elke vijf dagen een dot gif op een appel. Gif dat wordt gefabriceerd, wordt ingepakt, wordt getransporteerd, wordt verspreid en uiteindelijk in de lucht, in de aarde en in ons lichaam belandt.

Volgens de Verenigde Naties zal de wereldbevolking al in 2050 tot zo’n tien miljard mensen zijn toegenomen. Omdat gangbaremediajournalisten wat de Verenigde Naties zeggen onvoorwaardelijk als werkelijke waarheid beschouwen, beschouw ik wat de Verenigde Naties zeggen met enige scepsis, maar dat de wereldbevolking groeit, kan ik moeilijk ontkennen. Er zijn mensen die van mening zijn dat de aarde meer mensen makkelijk kan herbergen, kleden en van appels kan voorzien. Ik eh… ik denk het niet en dus begrijp ik dat weer andere mensen de trein richting van totalitair globalisme op stoom houden.

Afrika levert de grootste bijdrage aan de groei van de wereldbevolking en slechts een enkele Afrikaan liet zich een dot gif in het lijf spuiten om voor covid niet te hoeven sidderen. Covid ging aan Afrika voorbij, een werkelijke waarheid waaraan gangbaremediajournalisten niet erg loyaal zijn, maar desondanks opende Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, twee maanden geleden een door de EU betaalde BioNTech-fabriek in Rwanda, die zich garant stelt voor de jaarlijkse productie van zo’n vijftig miljoen mRNA-vaccins, die de mensen in Afrika, las ik op de website van de EU, veilig zullen stellen voor vrijwel alles wat een mens ziek kan maken. Team Europe Initiative – team wat? – werkt hard aan de voltooiing van nog zo’n fabriek in Senegal. Zodra die fabriek is geopend, zal vaccine equity snel een feit zijn en terwijl ik wacht op Moos, waarvoor ik in gedachten verzonken te snel ben gaan slenteren, denk ik aan de Amerikaanse Naomi Wolf, die ik een paar maanden geleden interviewde.

Mooi mens! Volgens de ruim drieduizend artsen en wetenschappers die ze aanstuurt, tonen de onderzoeksgegevens die de firma Pfizer op last van een rechter vrijgaf aan dat Pfizer zijn mRNA-vaccins slechts onderzocht op de invloed die die vaccins hebben op de voortplantingsorganen van de ratten die in het onderzoek de hoofdrol speelden. Nadat Heidi het interview had geëdit en op YouTube had geplaatst, verdween het binnen een paar minuten van het platform en liet YouTube ons weten dat onze mogelijkheden inkomsten te genereren via YouTube zijn geblokkeerd tot we een heropvoedingscursus afronden die YouTube aanbiedt aan deugnieten en eh… man, ik doe wel erg mijn best mijn humeur alsnog te laten ontsporen, maar ik weet hoe ik dat kan oplossen.

Terug thuis laat Moos zich met een zucht op haar mand vallen. Ik verplaats de nog natte was van onze gym naar een droogrek op de patio, gebaar Moos dat ik even weg ben, pak mijn fiets en rijd de zon in. Slalommend tussen plassen stuif ik over zandpaden noordwaarts naar een sportschool in de stad Figueres, waar ik zwaarder kan trainen dan thuis, en als ik mezelf verwijt dat ik me te veel opwind over wat wereldwijd gaande is, merkt generaal Patton in mijn gedachten op: ‘Better to fight for something than to live for nothing.’

Het is druk in Figueres. Slalommend tussen auto’s bereik ik de sportschool. Fiets op slot en … maandag! Sportschool drukker dan op andere dagen. Handdoeken en waterflessen op apparaten en bankjes, jongelui, koptelefoon op het hoofd, over hun telefoons gebogen op weer andere apparaten en bankjes, de muziek in de sportschool harder dan hard. Veel boem boem met daar doorheen metaalachtige, half zingende, half pratende stemmen en mijn gedachten zwalken naar Schopenhauer, de filosoof, die van mening was dat lawaai mensen loskoppelt van hun reflectieve natuur en die muziek zag als de ontsnapping uit een leven dat zich heen en weer beweegt tussen het verdriet om niet vervulde verlangens en de verveling die toeslaat zodra die verlangens zijn vervuld. Terwijl ik al dan niet vervulde verlangens en verveling, die ik als van deze tijd beschouw, een plek probeer te geven in de eerste helft van de negentiende eeuw mompel ik ‘Hak’ naar een knaap die me de handdoek uit handen neemt die ik van een apparaat pakte en ik bedenk dat slechts een snufje van Schopenhauers eruditie in ieder van ons zou volstaan om gangbaremediajournalisten uit te rangeren en daarmee de trein richting totalitair globalisme naar een stootblok te wisselen.

De voertaal in de sportschool is Berbers, wat mijn linguïstische armslag beperkt. Geen punt, want ik ben in een sportschool om te sporten. Daarnaast heb ik hier mijn eerste en laatste tribale conflict alweer lang achter de rug.

Me bewust van wat er zou komen, tikte ik een knaap die over een telefoon gebogen op een bankje zat op een schouder en ik gebaarde hem me op dat bankje even mijn gang te laten gaan. Dreigend verzamelden zich vijf, zes knapen om me heen en ik realiseerde me hoeveel prettiger het is in een tribaal conflict te belanden dan in een westers conflict. Geen van de knapen om me heen kon weten hoe machtig mijn stam is en dus, als op bevel van generaal Patton, ging ik ostentatief mijn gang op het bankje dat de knaap die ik op de schouder had getikt, had vrijgemaakt om staand dreigender over te komen dan zittend. Zoals ik had verwacht, verspreidden mijn nieuwe vrienden zich weer. Westerse conflicten zijn onprettiger. Westerlingen provoceren en provoceren en als iemand daar genoeg van heeft, komen de filmende telefoons tevoorschijn en roepen de provocateurs politie, politie of zelfs oorlog, oorlog.

Sinds dat conflict maken jongelui apparaten voor me vrij als ik erop aan de gang wil – ‘Sjokran,’ mompel ik dan – verplaats ik handdoeken en waterflessen zonder dat iemand er aanstoot aan neemt en … boem boem met daar doorheen een normale stem! The sound of silence in een andere uitvoering dan die van Simon & Garfunkel, die met hun droeftoeterstemmen nooit enige emotie in me wakker riepen. Het haar op mijn armen staat plotseling overeind en tranen branden in mijn ogen. In restless dreams, I walked alone, zeven … acht … negen! Ik sta op van het apparaat waarop ik aan de gang ben, vecht met Schopenhauers taal van de emoties tot The sound of silence overgaat in boem boem met daar doorheen metaalachtige, half zingende, half pratende stemmen, ga weer liggen op het apparaat waarop ik aan de gang ben en schiet in de lach. Drift, concentratieproblemen, zwalkende gedachten, onredelijke zorgen en plotselinge zwenkingen van mijn emoties. Een psycholoog zou gehakt van me maken en eh… wat ben ik blij dat ik opgroeide in een tijd dat psychologen, in hun onbewuste pogingen een zitplaats te bemachtigen in de trein richting totalitair globalisme, nog niet de macht hadden de lol uit mijn leven te ritalinnen, wat me al een eind op weg zou hebben geholpen naar een van de veewagons achter de eerste-, tweede-, en derdeklascoupés van die trein.

Beslama mompelend naar wie uit een telefoon naar me opkijkt, duizel ik suf van mijn work-out de sportschool uit, de kans dat mijn humeur de komende uren ontspoort klein. Fiets van het slot en over stoepen en door parken Figueres uit, gillende mensen achter me, wat begrijpelijk is. Fietsende mensen op de stoep! Het moet niet gekker worden in de wereld. In een rechte lijn door plassen stuif ik over zandpaden zuidwaarts en ondanks mijn concentratie zie ik in een plas een kuil of steen over het hoofd. Van de buiteling die ik maak, krijg ik niets mee, maar ik eindig op mijn kont naast mijn voorwiel in een plas. Als in een vertraagde opname zie ik mijn fiets omvallen en ik voel me gelukkig.

De zon droogt me en verwarmt me aangenaam terwijl ik languit in het gras lig naast de plas waarin ik viel, mijn ogen dicht, ademend over mijn middenrif. Niets heilzamer dan regelmatige work-outs, wilde fietsritten en zonlicht. Geen psycholoog zal het adviseren, wat natuurlijk ook begrijpelijk is. Dergelijk advies en een hypotheek verhouden zich slecht tot elkaar, maar ondertussen zwalken mijn gedachten even niet naar bijvoorbeeld Oekraïense, Russische, Palestijnse of Israëlische jongelingen die worden geslachtofferd aan de afkeer van eruditie, zeg, belezenheid, waarmee te veel westerlingen zich druk met mobiele telefoons, boem boem, verlangens en verveling loskoppelen van hun reflectieve natuur, zich bijgevolg afsluiten voor de existentiële informatie waarin deugnieten en alternatievemediajournalisten voorzien.

And the vision that was planted in my brain,

still remains,

within the sound of silence.

Onze reflectieve natuur! Het leven is een feest zolang we ons er niet van loskoppelen. Doen we dat wel, dan belanden we onherroepelijk in een veewagon. Schopenhauer, naast me in het gras, schudt meewarig zijn hoofd en zegt: ‘Denk zoals de minsten, maar praat zoals de meesten.’ Voordat ik kan protesteren, zegt Patton, aan de andere kant naast me in het gras: ‘Accept all challenges, so that you can feel the exhilaration of victory.’

Support me!

backme.org

paypal.me

Of doneer direct:

ES9430580709052720066355

BIC/Swift: CCRIES2AXXX

t.n.v. Nikko Norte